Nee, ik ga er geen spotrede van maken. Dat is op Twitter en Facebook vandaag al genoeg gebeurd. (Ik wil wel even de jongedame op Twitter aanhalen, leerkracht zijnde, die zichzelf wilde verdedigen, door te zeggen dat ze “alvast slimmer was als de journalist van Knack” [sic]. Nja. FAIL.) Nee, ik wil graag even inpikken op het bericht van Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet, deze namiddag in de krant. Hij zegt “niet verbaasd te zijn” met het feit dat leraars in opleiding weinig weten van de rest van de wereld. “Mensen zijn gewoon minder bezig met politiek en 
meer met filmsterren.” Say what? Hij zegt verder ook dat er sprake is van gedeelde verantwoordelijkheid. De media en ouders moeten maar wat meer bezig zijn over economie en politiek, en minder over entertainment.
Laat ons dus alles met de paplepel ingeven. Laat ons vooral geen initiatief verwachten van mensen, die ervoor kozen om hun leven of althans hun carrière te wijden aan het bijbrengen van cultuur, wetenschap, taal, etc aan jongeren.
Ben ik de enige die dat een beetje dubbel vind?
Ik mag toch wel hopen dat als ik ooit kinderen heb, ze een leraar hebben die verder kijkt dan alleen maar zijn of haar boeken. Wij noemden dat in onze tijd trouwens een “vakidioot“. Daar werd mee gelachen. Hoe triest is het niet dat leerkrachten alleen maar zouden moeten volgens het boekje lesgeven? De boeiendste leerkrachten vond ik degene die hun les begonnen met iets uit de actualiteit: zij deden moeite om dingen te kaderen. Zo krijg je studenten met een brede geest.
Soit. Ik word er zowaar een beetje boos om!