boekenuilMet al die flauwekul hier op mijn blog zou een mens nog gaan denken dat ik een leeghoofdig manspersoon was met alleen oog voor knappe grieten. Dat is op sommige momenten ook wel zo, maar onder dat stoere macho zijn van mij (kuch) zit ook (hou u allen vast)…

…een boekenwurm.

Ik ben er niet mee aan’t lachen. Groot was alleszins mijn vreugde toen onlangs David Pefko de Gouden Boekenuil won. Ik dacht al dat ik de meest obscure auteurs las, of dat ik zomaar alles las, maar ik blijk dus gewoon een neus voor goede schrijvers te hebben. Ik had namelijk Het Voorseizoen van hem al gelezen nadat ik die toevallig tweedehands kon oppikken. Schitterend boek. Een beetje zwartgallig soms, maar ook vrij humoristisch, en ondanks het bizarre thema in sommige opzichten (vooral gevoelens dan) toch weer vrij herkenbaar. Spannend en vlot geschreven, dat is wat het moet zijn. Ik was blij voor hem.

Ook even vermelden dat ik zowel Bittere Bloemen van Jeroen Brouwers als Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten van Dimitri Verhulst ook al had gelezen. De vierde kende ik niet. Dimitri Verhulst is dé schrijver voor mensen die meer houden van poëzie dan van proza. Verhulst heeft daar werkelijk een perfect midden tussen gevonden. Bekendst werd hij natuurlijk door de verfilming van De Helaasheid der Dingen. Ik vind dat altijd een beetje spijtig. Lees toch eens wat, mensen!